Dave blog

Rakst á mann um daginn sem sagði mér að skoða það að flytja til Canada go vinna þar, væri full þörf fyrir vinnandi fólki.  Málið komið í gang.

Hérna í vinnunni er það nýjasta nýtt að skora á vinnufélagana í armbeygjukeppni, og það enga smá.   Markið er sett á eitt hundrað stykki og skal fylgja þar til gerðum leiðbeniningum að  takmarkinu. 

Hundrað armbeygjur, það er væntanlega ágætt að geta beygt sig niður og ýtt sér upp aftur það oft í einu. Set hinsvegar spurningamerki við svona áskoranir. Yfirleitt endast þær varla lengur en vannýtt þriggja mánaðakort.  Það er hálf ömurlegt að hafa spanderað pening í hálf ónýtt kort til að mæta einungis næstu áramót til að endurtaka leikinn.  Spurning hvaða áskorun verði hér næsta haust, eða áramót :)

Við sem þegnar þessa þjóðfélags höfum lítið fengið að taka þátt í þeirri umræðu sem átt hefur sér stað vegna kreppunnar. Það er styrkjandi fyrir lýðræðið og gefur mun meira til baka þegar hægt er að taka þátt í umræðu og koma með innlegg sem hægt er að taka tillit til og rökræða á einhvern hátt.
Stjórnmálaflokkar sem senda sína fulltrúa í kosningar til að stjórna landi, hafa verið einstaklega lokuð fyrirbrigði. Undirritaður hefur tekið þátt í starfsemi Sjálfstæðisflokksins og hefur ekki góða reynslu af, hálfgerð skoðunarfælni á sér stað þar og grasrót orð sem ekki má viðhafa of hátt. Málið er að til að gera fólk virkt í umræðu og þátttöku á lausn vandans eins og sumir ríkisstjórnar-liðar vilja endilega leggja fram er nauðsynlegt að gera það ekki að einhliða verkefni. Opna verður grundvöll fyrir því að þeir sem hafa eitthvað til málana að leggja, stórt eða smátt, geti komið því á framfæri.

Í mínum huga eru 2 leiðir færar hér. Sú fyrri er gamaldagsleiðin og virkar á þann hátt að fólk mætir á sama stað (iðulega húsakynni stjórmálaflokka) og tjáir sig og tekur þátt í umræðu. Leggja þyrfti niður þá hallelúja stemmingu sem hefur einkennt minn flokk til að þetta takist með einhverju móti og oddvitar þurf að „fara niður“ til fólksins á þann hátt að taka þátt í umræðunni í staðinn fyrir endalaust að halda að þeir geti leitt hana. Seinni leiðin væri að nýta sér tæknina. Mér finnst það hreinlega ótrúlegt enn í dag að á einhvern hátt sé ekki hægt að tjá sig á netinu í gegnum stjórnmálaflokka. Ef farið er inn á xd.is er engin leið að koma skoðunum sínum á framfæri eða taka þátt í neinni umræðu á skipulagðan hátt. Ég get hinsvegar á stuttum tíma rætt stöðu einstakra liða í ensku úrvalsdeildinni út í þaula á íslenskum spjallsíðum sem er þokkalega vel stjórnað. Mörgum af þessum síðum er haldið út í sjálfboðavinnu. Þetta hlýtur að skjóta skökku við og að mínu mati sínir ákveðið metnaðarleysi stjórnmálaflokka og það að þetta sé top-down stemming sem ræður ríkjum en ekki bottum-up. Valdið á að koma frá kjósendum en ekki öfugt eins og virðist vera núna. Hugmyndir í dag og umræða á að koma þaðan og þátttaka í þeim á að vera allra, dyrum á ekki að vera lokað og þögnin ekki að ráða.

Námsferill minn í grunnskóla er manni ekki ofarlega í huga þessa dagana.  Hinsvegar rifjast upp af og til atvik af og til þegar maður hjálpar börnum sínum með grunnskólamenntun sína. Það er oft merkilegt hvað hlutir breytast lítið yfir langan tíma.  Stjórnvöld til ríkis og sveita berja sér á brjósi um það að menntun barna okkar og þegna landsins sé í eins góðu standi og hugsast gæti.  Það er ágætt þegar maður les glansbæklingana fyrir kosningar að rifja það upp að raunveruleikinn getur verið annar. Þegar ég var í skóla var ég annaðhvort "heppinn" eða "óheppinn" með kennara. Ég man séstaklega eftir því þegar ég fékk 8.5 í landafræði og kennarinn kastaði til mín prófinu og leit á einkunnina.  "Iss það hefði verið nóg hjá þér að fá 6!" sagði hann.  Þetta hefur eflaust átt að vera hrós, en miðað við kennsluna sem hann bauð mér uppá þá hefði það verið kraftaverk að fá 6.  Ég þurfti sjálfur að hafa fyrir þessari einkunn heimavið með því að lesa bækurnar og gerði pabba og mömmu gráhærð á spurningum og endaði með því að þau tóku sér heila helgi í kennslu til að tryggja það að ég næði nú prófinu.  En hvað um það.

Spólum fram til dagsins í dag.  Málið er að ég er að lenda í svipuðum pakka með eitt af mínum börnum.  Kennslan sem er í boði er langt fyrir neðan það sem eðlilegt getur talist.  Ég er búinn að biðja um athugun á þessu í skólanum en var vinsamlegast beðinn um að vera úti.  Ég fór þá til skólaskrifstofu míns bæjarfélags og var þar boðið uppá kaffibolla og að malið væri skoðað.  Ég hringdi í menntamálaráðuneyti og fékk þar að ræða við ágætiskonu sem bað mig vinsamlegast um að vera ekki að trufla þau þar sem þetta væri ekki þeirra mál.  Ég gæti bara talað við bæjarstjórann.  Ég er meira að segja búinn að fara aðeins lengra en þetta í kerfinu og svörin sem ég fæ eru "Þú getur verið mis-heppinn með kennara, ef þú ert óheppinn þá er það bara þannig.  Sættu þig við það"

Frábært!